Ieder zijn deel is niks te veel

De wetenschappelijke naam voor de Vlaamse gaai is Garrulus glandarius, wat vrij te vertalen valt als ‘voortdurend krassende eikelzoeker’

Mijn buren, een ferm koppel Vlaamse gaaien met kroost, heeft een schitterende zomeroogst achter de rug. Al doen ze het peulen ter plekke, toch blijft het een heel werk om het grootste deel van mijn erwten in te maken voor de winter. Of misschien beschouwen ze ’t wel als instant food, een tijdelijke lekkernij die je de hele dag door kan eten. Een beetje vergelijkbaar met hoe mijn vrouw naar verse aardbeien kijkt.

De groene selder en de knolselder hebben een ander soort volkje op bezoek gekregen: bladmineervliegen.
Nog nooit van gehoord, maar die gasten kunnen rapper en veelvuldiger kweken dan konijnen. De vlieg legt haar eitjes in het blad en de larve mineert het blad. De volgroeide larve zich vallen om in de grond te verpoppen. Later verschijnen opnieuw de volwassen insecten die tientallen eitjes per kop en per dag leggen en dit gedurende een tiental dagen. Gelukkig zijn ze heel kieskeurig, ze hebben alleen trek in schermbloemigen als selder, lavas, bladpeterselie, terwijl ze kervel links laten liggen. Wat is er nu mis met kervel, vraag ik me af.
Met het huidig weertje gaan ze als gekken te werk. Ik ben gisteren zelf ook in de tuin bezig geweest om o.a. het lege erwtenbed klaar te leggen voor de winterkolen die daar dringend moeten uitgeplant worden. Ik weet dus maar al te goed hoe het is om met dit weer als een gek te werken. Dat doet me terugdenken aan een godsdienstleraar, pastoor op het college die ons, meer dan ons lief was te pas en te onpas, wakker brulde met: “Werken, werken, werken zult gij, kiekens zonder kop, tot het zweet van uw gat loopt”.

De mieren en de luizen gaven we zaterdag het nakijken. Ze waren al serieus in de war van het stortbad met brandnetelgier, maar nu zagen ze het helemaal vliegen.
Whoeps! Waar zijn de tuinbonen gebleven?
Na het peulwerk schoten er 4,5 kg bonen over. Wellicht meer dan wat de Vlaamse gaaien aan erwten bij elkaar scharrelden. Eerlijk gezegd, zou ik contenter geweest zijn met hetzelfde gewicht aan ‘zoete’ erwten, maar een sobere tuinman leert snel dat hij tevreden moet zijn met wat hij oogsten kan.
De wortelvliegen en ander wortelminnende volkjes hebben me dit jaar niet liggen. Vlak na het zaaien legde ik over het wortel- en pastinakenbed een vliesdoek. Die doek is zo licht dat die door de groeiende planten mee omhoog geduwd wordt. Ok, het is geen zicht als je zo je hele tuin zou moeten afdekken, maar efficient is het wel. Dit seizoen eten we niet-gestoken wortelen. Dat pakken ze me alvast niet meer af.
Terwijl blinken de rode bessen bloedrood in de zon en dragen de tweejarige aardbeiplanten alsof hun leven ervan afhangt en hun laatste dagen zijn geteld. Tja, dat laatste klopt ook wel. Tijd om op een ander plek jonge, sterke uitlopers te planten.
Het zaaisel voor het jaarlijks bioemenbed liet het afweten. Ik kon het niet over mijn hart krijgen het bijenvolkje dit jaar geen snoepterrein te gunnen. Drie weken terug zaaide ik incarnaatklaver en die groeit als kool. Het lijkt wel een fluwelen deken die meegolft met de wind. Eind van de zomer staan ze vol rode bloempjes en kunnen de bijen zich tegoed doen.

Klik op de foto voor een grotere versie

Zo wordt het voor iedereen al bij al een goed seizoen. De natuur zorgt keer op keer voor een hoorn des overvloeds. OK, het ene jaar ligt er voor elk van ons van het een wat meer in dan van het andere, maar laat ons eerlijk weze, eten krijgen we met z’n allen zat.
Ieder zijn deel is niks te veel, want elk speelt zijn rol en elk krijgt zijn deel.
Wat ons deel betreft, kunnen we alleen maar klagen dat de weegschaal bij tijd en wijle niet juist genoeg weegt.