Rare snijbonen

Ik ben opgegroeid met snijbonen. In mijn lagere schooltijd heb ik massa’s van die bonen overdwars in reepjes gesneden met een snijbonenmolen. Van waar komt de naam snijbonen anders, denk je?
Emmers, emmers en emmers heb ik snijboon per snijboon door dat molentje gedraaid tijdens “de zomervakantie”. Leuk dus … Het meeste werd gesteriliseerd met de Weck ketel voor de winter. Een heel karwei en bovendien was al dat werk in mijn ogen een maat voor niets. Die gesteriliseerde bonen waren door die oplegmethode niet te pruimen. De smaak ging volledig naar de kloten. Maar … vers gekookt waren ze overheerlijk.
In die tijd kreeg ik van sommigen om me te pesten als spotnaam ‘de snijboon’.
Dat had niets te maken met mijn zomerse snijbonen job maar met mijn naam De Snijder. Welk logisch verband er is tussen mijn naam en snijboon, snap ik nu nog steeds niet. Toeval?
In ieder geval viel dat bij mij niet in goede aarde en dus zijn er meermaals harde klappen gevallen. Als een uiting van eigenwaarde. Dat zat er van jongsaf ingebakken. Er was geen ontkomen aan, het leek sterker dan mezelf.
Een taalverwarring vind ik nu. Het was niet sterker dan mezelf, ik was toen (onbewust) me Zelf.

Een synoniem voor een buitenbeentje zijn, is een rare snijboon. Daar wil ik even over doorbomen.
Neem nu die zeven vogels op een tak. Ze komen uit hetzelfde nest, in wezen genetisch gelijk, en toch is er eentje die anders is of op z’n minst anders doet. Zo heb je dat ook met kinderen in een gezin. Er is heel vaak eentje waarvan men zegt: ‘Dat is er eentje van de facteur (postbode) want die past niet in het plaatje’. Eentje die niet het te verwachten patroon volgt maar uit zichZelf andere paden bewandelt. Hoe dat kan of hoe dat komt, is een vraag die me bezighoudt.

De vraag of je het Zelf kunt vormgeven OF dat je geboren wordt zoals je bent, houdt van oudsher filosofen bezig.
Persoonlijk wil ik al de jongere generaties geen eten geven die op zoek zijn naar zelfverwezenlijking, opgroeiend en opgepept met het beeld dat je kunt ‘worden’ wat je maar wilt. Volgens de huidige tijdsgeest ben je immers in staat je eigen toekomst te bepalen, jezelf continu opnieuw uit te vinden. Edoch het Zijn is iets anders dan het (willen) Worden. Dat denken vormt IMHO een belangrijke bron voor teleurstelling, onrust en verlies aan zelfrespect.
Het kan ook anders …
Stel dat ‘alles’ wat je in je hebt al in essentie aanwezig is, dan komt het erop aan je vermogens te ontdekken en die gedurende je leven tot ontplooiing te brengen. Aanvaard overeenkomstig ook wat niet in je mogelijkheden ligt.
Dat vergt veel reflectie om inzicht in jezelf te verwerven. Daarna de moed, de wilskracht en vastberadenheid om de juiste keuzes te (blijven) maken. Hoe moeilijk het pad ook kronkelt, de volhouder wint …
Met wat ik hier schrijf zou Aristoteles als essentialist het zeker eens zijn maar een existentialist als Sartre zou zich ongetwijfeld omkeren in zijn graf.
Ik val in herhaling voor wie mijn blog leest, maar:

You can’t connect the dots looking forward
You can only connect them looking backwards

[Steve Jobs]