Het dilemma

Vorig jaar had ik vier kippen die vrij konden scharrelen en dus hun dagen konden doorbrengen zoals het voor kippen hoort.
Dat ogenschijnlijk natuurlijk leventje heeft niet lang mogen duren. Eerst de vos, dan de marter en uiteindelijk de havik met als resultaat nog één kip. De natuur is hard. Maar ja, iedereen wilt en moet eten.
Telkens waren de resterende kippen totaal uit het lood geslagen. Hoe zou je zelf zijn als voor je neus een metgezel dood gebeten en verscheurd wordt?
Mijn overblijvende kip heeft dagen gekermd van treurnis. Wat kippen “lijden” kunnen. Niemand is graag ‘altijd’ alleen.
Daarom besloot ik in het voorjaar van 2022 terug kippen bij te kopen en een afgeschermde volière te maken van ruim dertig vierkante meter in de kippenren die ansich minstens vijf keer zo groot is.
Ik kocht zes zwarte kippen bij omdat zeven nu eenmaal een inspirerend getal is. Die zeven zwarte nonnetjes die van de prille dageraad tot het avondgloren onvermoeid in weer en wind scharrelden, leverden me de eerste maanden zeven eieren per dag op. Veel te veel natuurlijk. Ik liet de kippen los in de grote ren en ging er een uurtje bijzitten om paraat te zijn als een of ander schepsel een kippenmaaltijd voor ogen had.
Heel de zomer zaten die kippen bij dageraad al te jammeren om in die ren te kunnen scharrelen. De havik had blijkbaar genoeg om handen zodat ik meende dat mijn kippen veilig overdag hun kippenleventje konden leiden.
Sedert een week of drie verliezen twee van mijn zeven kippen meer pluimen dan hun lief is en in het kippenhok draait mijn maag dubbel van de meststank. Die twee hebben diarree en zien er echt niet goed uit. Ik hou al lang genoeg kippen om te weten dat de toestand van die twee kan overslaan naar de vijf andere.
Mijn rationeel brein zegt: ‘Ingrijpen voor het te laat is.’ Dat betekent die twee kippen slachten. Ik had daar vroeger tijdens mijn boerenleven geen problemen mee. Alhoewel niet van harte, zette ik toen mijn verstand op nul en mijn blik op oneindig. Boer zijn vergt immers verantwoordelijkheid opnemen. Je geeft en neemt want je moet er zelf van leven. Een gevoel dat stadsmensen niet kennen en dus vaak ook niet begrijpen.
Ik neem alsnog voorbereidingen. Alles ligt klaar voor de ingreep maar ik aarzel.
Vorige week werd ik opgeschrikt door een hels lawaai in de kippenren en ik wist instinctief hoe laat het was.
De havik zat in de ren bij de kippen en hun panische angst sprak boekdelen. Ik kwam net op tijd om hem weg te jagen. Sedertdien zitten in de kippen in de volière en laten ze het ongenoegen over hun ingeperkte vrijheid overduidelijk horen.
‘Hoe moet het nu verder?’ is een vraag die me bezighoudt. Als je ’t mij vraagt, zit ik opgescheept met een dilemma. Wat is de weg om uit een dilemma te raken? Wikipedia stelt:

Een dilemma is een situatie of probleem waarin uit twee even onaantrekkelijke alternatieven moet worden gekozen. De keuze kan daarom niet alleen op logische gronden gemaakt worden. De weg om uit een dilemma te geraken is dan ook vaak een zeer persoonlijke keuze

Wat zijn de twee even onaantrekkelijke alternatieven in mijn geval:

• Ik slacht de twee kippen in het belang van alle kippen en de eieren die we tot ons groot genoegen kunnen verorberen
• Ik laat de kippen vrij en gun de havik om ‘enkel’ die twee zwakke kippen met zijn kroost te delen. M.a.w. ik laat de natuur haar werk doen

Welke optie zouden jullie hanteren?
Niets doen is ‘geen’ optie want life isn’t easy and shit happens all the time …
Ik ben benieuwd 😉