Het wintert buiten … maar ook binnen. Sedert donderdag zit ik in quarantaine en volgende week donderdag een coronatest voor definitief uitsluitsel. Dat doet wat met een mens. Het idee kruipt tussen je beide oren en je bent continu waakzaam hoe je vege lijf zich gedraagt.
Zoals steeds komen dergelijke dingen ongelegen maar het is de Wet van Murphy: ‘Al wat fout kan gaan, gaat ooit fout’. Wat een geruststelling ;-((
Het wintert en ik lees een post van november 2016 waarin mijn dierbare Desiderius me op zijn typisch poëtische wijze schreef: ‘Hoe drijf je de herfst door de wrongel en hang je zijn geuren aan elke gerijpte korst?‘ Ondertussen is het winter en ook al is het geen herfst meer de stemming, de melancholie blijft dezelfde.
Een gedwongen rust, een valse rust want er gaat te veel door me heen om rustig te worden. Eén ding is zeker: ‘Als je geschoren wordt, moet je stil zitten’.
Mijn virtuele Nederlandse vriend Willem slaat echter de nagel op de kop: ‘De medaille kan nog zo zwart zijn aan de voorkant, aan de achterkant blinkt er altijd goud. De kunst is om de hoek te (leren) kijken’.
Wie durft die wijze stelling tegen te spreken?
When it’s slippery, walk like a pinguin
