Niets is voor altijd

Begin november …
Als de vergeelde, gevallen bladeren ritselen onder mijn schuifelende voeten, verzeil ik onherroepelijk in een weemoedige stemming.
Dat lijkt te verergeren met de jaren. Niet zo onbegrijpelijk, want hoe ouder je wordt hoe groter het besef van onze aardse vergankelijkheid.
Allerheiligen, Allerzielen … De Dag(en) der Doden.
Er is zo een uitdrukking die zegt: ’De kerkhoven liggen vol mensen die meenden dat ze niet gemist konden worden.’
En een andere: ‘De kerkhoven liggen vol mensen die niet gemist konden worden.’
De eerste uitdrukking raakt kant noch wal. De tweede is relatief in tijd.
Tijd heelt vele wonden en doet littekens vervagen. Wat vervaagt, verdwijnt niet.
De herinnering blijft immers onze ziel kluisteren.
Niets is voor altijd … voor je ’t weet ben je ’t kwijt.