De weken glijden als dagen voorbij. De zomer zomert in mineur. Het kaaswerk gaat door, dag na dag. De geiten hebben het naar hun zin en hoeven geen ontstressend(?) verlof. De boeren en de kaasmakers volgen trouw het inherente ritme van het boerderijleven. What else would you expect?
En toch … te droog, te nat, te dit, te dat, het is elke week wel wat. Maar dat heb je overal, niet? Het kan heus veel erger dan ditjes en datjes als ik terugblik op wat er in mijn omgeving de voorbije maanden is voorgevallen.
De ene dag zit je volop in de zon, de andere dag zonder boe of ba in de schaduw des levens. Het kan (snel) verkeren, zei Bredero.
Dat stemt tot nadenken en maakt me ook wel wat ongerust. Veranderingen dringen zich op. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald …
Er komt hulp op de kaasmakerij. Hulp die wezenlijk ontlast, die Tijd en Ruimte biedt om Kardisel duurzaam verder te loodsen.
Rust is de optimale voedingsbodem voor inspiratie en creativiteit. In het alledaagse kluwen raak je dat samen met het noorden snel kwijt.
Het verhaal van een jonge kaasmakerij heeft geen (voor)gedrukt script ter beschikking, het dient week na week, hoofdstuk na hoofdstuk, met wilskracht en visie te worden geschreven.
We find our way by getting lost. Anything other than that is called reading a map
