Alleen mensen staan stil

Open hemel vol zonnewarmte, na dagen van welgekomen regen. Een groeizamer weertje kan een tuinman zich niet wensen. Edoch, dit is niet het moment om toe te kijken, geloof me. Het is tijd om te hakken, de bodem wilt het zweet kwijt en vrijuit kunnen ademen. Voorzichtig tussen die rijen van opkomende wortelplantjes, gebogen over de hak, gefocust. Die zorgende arbeid loont, het haalt letterlijk en figuurlijk het onderste uit de (water)kan.
De tuinbonen die de kou en de voorjaarsstormen dapper hebben doorstaan, komen nu in bloem. De bloemvorming is het signaal dat ze binnen dit en twee weken fors in de groei zullen schieten. Nog eens stevig aanaarden bezorgt hun de warme voeten waar ze zich zo op verlekkeren en levert hen tegelijkertijd steun om de zomerwinden te trotseren.

Tuinbonen

Kort tegen de stam dragen de rode bessen van kop tot teen en vormen dit jaar de trots van de tuin. Magda’s kwistig strooien met de as van de houtkachel en een flinke laag kompost heeft hen meer dan deugd gedaan. Na drie jaar van zorg en snoei hebben ze nu de gewenste hoogte bereikt. Veelbelovend oogt de oogst van knalrode bessentrosjes.

Rode bessen in haagvorm

De in november uitgeplante knoflookteentjes staan er nu gezond bij en strekken hun pluimen fier rechtop. Vorig jaar ging de teelt de mist in, te wijten aan een te vochtig en te schaduwrijk tuinbed and last but not least een familie woelmuizen. Als alles naar wens verloopt, komt er dit jaar weer massaal zelfgemaakte (basilicum)pesto op tafel met deftige knoflook. De muf ruikende en smakende knoflook uit de (bio)winkel is tegenwoordig niet meer te vreten, laat staan de welriekende basilicum waard.

Knoflook

Niettegenstaande een late, schrale en koude lente heeft de natuur de Tijd zo goed als bijgebeend. De natuur heeft geen tijd te verliezen, geen tijd om stil te staan. Het plantenleven is daarvoor veel te kort en heeft trouwens lak aan verstrooiing of diepzinnige reflectie.
In een pietluttig wortelzaadje ligt heel de wijsheid en opdracht besloten van een kort beschoren wortelleventje. Het zaadje maakt de wortel tot wat het is en worden zal, niets minder en ook niets meer.
Voor mij is de groententuin dan ook meer dan vers-eten-in-wording, het is een zeldzaam geworden oord waar ik rust en vrede vind, een geaarde plek die me zacht omarmt en stil doet staan.