Niemand verdwaalt op een rechte weg

De laatste zondagochtend van oktober was een uitgelezen wandelmoment.
Koud bij het vertrek, maar daarna een niet te stuiten zon die de herfstkleuren extra in de verf zette.
Al kon de dag door het begin van de wintertijd met een uur op krediet sowieso niet stuk.
Onze sparring partners hadden gekozen voor een wandeling van het VWF (Vlaamse Wandel Federatie).
Voor ons was het de eerste kennismaking met de georganiseerde wandelwereld. Een wereld waarin zich een aantal die-hards bevinden die voor een parcours van vijftig kilometer hun schoenen nog niet vastknopen, laat staan het bestaan van Compeed pleisters kennen.
Voor één euro ben je als deelnemer verzekerd, kun je onmogelijk verloren lopen, want op elke hoek of afslag heeft de organisatie de dag voordien een bordje gehangen met een duidelijke richtingaanwijzer. Onderweg zijn er ook nog controleposten met toilet, koffie en thee, bier, pistolets met gebakken pensen …
Een totaal overbodige rimram voor de primitief ingestelde amateur-wandelaar. Die is immers al tevreden als hij/zij het toiletpapier weer niet is vergeten indien er bij hoge nood in het bos achter de struiken moet worden gedoken.
Daar loop je dan min of meer in een langgerekte colonne en naargelang het uur dat je bent vertrokken, hebben diegenen die je vooraf gingen de bospaden herleidt tot één grote papperige modderveeg.
Niet voor niets zegt het gezegde: “Als je achter de kudde aanloopt, loop je atijd in de shit.”
Neen, geef mij maar een niet uitgestippelde route, wandelen met hooguit enkele zielsgenoten. Dat is pas ontspanning voor lichaam én geest.
Voor de fanaten die naar geen duizend euro kijken als ze hun ontspannings- en hobbydriften botvieren bij A.S.Adventure & C°, is wandelen een hobby voor gierigaards, niet meer van deze tijd, te pover en te simpel.
Ja, wandelen kost geen geld. Je moet enkel schoenen aantrekken en … de tijd nemen. Iets inzetten wat voor de meesten echt schaars goed is geworden, kan moeilijk worden bestempeld als een daad van vrekkerigheid.
Als je diep genoeg het bos of het veld induikt, blijf je op een zondag bespaart van groepen kleurrijke rare snuiters -het laatste is trouwens letterlijk te nemen- die op te dure tweewielers haastig als aasgieren kilometers vreten alsof ze zich, zoals in het verhaal van De Tuinman en de Dood, snellen naar Ispahaan.
Neen, wandelen is geen hobby voor gierigaards, het is het uitverkoren tijdverdrijf van (would-be) filosofen die, op zoek naar onbetreden paden, uit vrije wil af en toe wel eens willen verdwalen.