Filomon en Filomene

Later
Wel, wel, wel, zo zal het gaan
en wij sterven heel bedaard
op een donderdag in maart
… tegelijk, daar hecht ik aan

[Lied uit ‘In Vogelvlucht’ van Herman van Veen]

Samen … daar zou mijn vader aanstonds voor hebben getekend. Zijn laatste levensjaren zouden een stuk minder zorgelijk zijn verlopen vanuit de wetenschap dat hij voor mijn dementerende moeder tot de laatste dag zelf had kunnen zorgen. Dat had hem gemoedsrust geschonken, de dag of de maand van ‘t heengaan had hem verder geen flikker kunnen schelen.
Maar niemand kwam met zo’n deal aandraven. Al deed hij er zelf alles aan, het mocht niet baten. Zijn vertrek stond negen jaren eerder in de sterren geschreven.
Twee dagen terug vernam ik het nieuws van het overlijden van Jef en Louisa. Jef stierf en Louisa, al een tijdje verdwaald in haar geheugen, volgde hem stil twee dagen later, alsof … ze daartoe werd geroepen.
Vertrouwd gaan ze hand in hand op pad voor een heel lange wandeling. Wees gerust, samen raken die twee de weg niet kwijt.
Mijn buren zijn tachtigers. Anna ligt al ruim een jaar thuis in bed in de voorkamer, nadat men haar in het ziekenhuis nog slechts drie weken had gegeven. Florent nam ze mee naar huis en verzorgt haar sedertdien met ongeziene toewijding en liefde. Met een knik in de stem zegt hij: “Zolang ik kan, hou ik ze bij me.”
Ouders vormen een uniek paar. Met de tijd raken ze zo vergroeid, is hun liefde zo onvoorwaardelijk geworden dat zelfs kinderen daar amper bijraken.
Ze vormen, net als Filomon en Filomene, two of a kind … in goede en kwade dagen.
Die liefde wens ik iedereen toe … iets mooiers kan ik niet bedenken.